W twórczości artystki najważniejszym środkiem ekspresji jest znak graficzny. Jest on bowiem dla niej czymś w rodzaju dramy – małej formy teatralnej, za pomocą której zaprasza widza do kreowanego przez nią świata emocji oraz wrażeń nasyconych intensywnym kolorem.
To, co dzieje się na jej obrazach jest zawsze czymś „pomiędzy”. Pomiędzy nią, a światem. Pomiędzy określoną geometrycznie formą a nieograniczonym, swobodnym gestem malarskim, który tę formę rozbija. Każdorazowo pusta przestrzeń płótna krok po kroku zapełnia się emocjami zarówno osobistymi, jak i emocjami widza, który w metaforycznym ujęciu zawsze stoi gdzieś pomiędzy.